صحنه ای تاریخی و دردناک: تکیه اعدامی بر شانه های جلاد

اعدام و تماشای آن

سوالی که برای من پیش اومده اساسن چه فرقی بین آدمی که به تماشای اعدام میره و آدمی که طرفدار اعدام هست وجود داره؟ یعنی چه دلیلی وجود داره که دسته دوم چنان احساس خود برتر بینی می کنند که به سرزنش دسته اول می پردازن که چرا به تماشای اعدام رفتید؟   حتی بالعکس می توان در بین افرادی که به تماشای اعدام می روند نمونه های زیادی یافت که با اعدام مخالفند.

بوی زن

همونطوری که پیش بینی می شد سیگار کشیدن در دانشگاه به زودی ممنوع می شود. اینها ماحصل سیاست های جاکش های حزب سبزها هستند. وقتی اپوزوسیون یک جناح چپ حزب سبزها باشد در یک کشور بایستی به نظاره نشست تا با گه یکسان شود. اینها همانهایی هستند که اگر یک مرد از استخر کودکان عکاسی کند او را به پدوفیلی متهم می کنند اما اگر یک زن تا آرنج دستش را در ماتحت کودک ببرد صدایی ازشان بیرون نمی آید. ماحصل تربیت زنانه هستند. با شکار و هر آنچه که بوی مرد بدهد مخالفت می کنند. طبیعیست مردها هم خوششان می آید با این سی سی بوی های عصر جدید حال کنند و ترتیبشان را بدهند. بوی زنانگی می دهند و گاهی از خود زنان هم زنترند. 

95 درصد

گویا بیش از 95 درصد معلم های دبستان های استرالیا زن هستند. وضعیت در اروپا اگر بدتر نباشد بهتر نیست و ایالات متحده هم با سرعت چشم گیری به همین آمار نزدیک می شود. پرسش اینست که تا چه حد این تربیت زنانه توانسته بر لیبرال کردن نسل جدید غربی ها موثر باشد. من در برخی از تصمیمات هیچ منطقی نمیبینم تنها یک لجاجت زنانه می بینم. این که سیگار کشیدن به انواع ترفند ها محدود شود و قیمتش تا بالاترین حد ممکن بالا برده شود و بر روی جلد آن تصاویر چندش آور منتشر شود و در اماکن مختلف مصرف آن ممنوع گردد اما همان قانونگذار موافق آزاد سازی مصرف ماریجوآنا باشد با چه منطقی قابل توجیه است؟ و هزاران مساله مشابه دیگر...

بخش هایی از یک گزارش خواندنی که کمی دیر منتشر شد

وزارت دفاع آمریکا، پنتاگون، گزارشی در خصوص جزئیات فعالیت وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران تهیه کرده که ماه گذشته توسط بخش پژوهش های فدرال کتابخانۀ کنگرۀ آمریکا منتشر شده است. متن کامل این گزارش را میتوانید از اینجا دریافت کنید. این گزارش هرچند به باور من بسیار دیر منتشر شد اما حاوی نکات تامل برانگیزی برای کسانی است که خود را کماکان به خواب زده اند وسنگ اندازی های بی پایان در راه فعالیت اپوزوسیون را حاصل اختلاف نظرهای طبیعی می دانند و دیگران را دعوت به تحمل این عقاید مخالف ! می کنند. هرچند که در بخش هایی از این گزارش این احساس وجود دارد که عامدانه از کنکاش در رسانه هایی نظیر رادیو فردا، صدای آمریکا، روز آنلاین، رادیو زمانه و علی الخصوص بی بی سی فارسی خود داری شده است یا لااقل از ذکر جزئیات صرف نظر شده اما در مجموع می تواند زنگ بیدار باش خوبی برای آنهایی باشد که مدتهاست در دوگانه تحمل مخالف و دفع مزاحم مانده اند. اما بخش مورد علاقه من در این گزارش این قسمت می باشد: 

 یکی از برنامه های نفوذ در نیروهای مخالف جمهوری اسلامی ایران از طریق زندانی کردن افراد خودی و مطرح کردن آنها در فضای سیاسی می باشد. این گزارش می گوید که اندکی پس از زندانی شدن این افراد، معمولا با اعلام اینکه ایشان از زندان (و یا از کشور و پس از آزادی) گریخته است عوامل این وزارت خانه آنها را بعنوان فعالان ضد رژیم جا می زنند که درواقع استفاده از این روش علاوه بر نفوذ در گروههای اپوزسیون امکان ایجاد بی اعتمادی افکار عمومی به فعالین واقعی را نیز اللخصوص در خارج کشور افزایش می دهد.
این گزارش تصریح می کند که برای عموم مردم عمدتا زندانی بودن شخص کافیست تا به وی به عنوان یک فعال سیاسی ضد رژیم اعتماد کنند و مردم عموما به دنبال سابقه ی فعالیت های سیاسی قبلی این افراد نمی روند.